Ireneusz Cedeński Niedawno przypomniał mi się pewien dziwny i tajemniczy epizod z odległego etapu mojej kariery zawodowej. Były to lata postkomunistyczne, czy może lepiej, posocjalistyczne, parę lat po upadku PRL. W szpitalu psychiatrycznym, w którym pracowałem, zatrudniona była także pewna pani, która, jak to wtedy bywało udziałem bardzo wielu ludzi, w wyniku przemian gospodarczo-ustrojowych straciła poprzednie miejsce pracy. Była to […]
Ta treść ma ograniczony dostęp dla osób nieupoważnionych, zarejestruj się lub wpisz hasło
